Praktijk R’au

21 september 2016 startte ik mijn praktijk R’au op de geboortedag van mijn overleden zoontje. Een naam met betekenis. Al mijn gevoelens van de afgelopen jaren komen hierin samen. De pijn, de kou, de traan, het verdriet en het gemis. Ik zocht naar zachte kleuren als contrast voor de donkere dagen.

R’au staat ook voor puur en dat ben ik, eerlijk en open in de verbinding naar jou.  Ik help kinderen, jongeren en volwassenen om de draad weer op te pakken na een ingrijpende gebeurtenis. Dit doe ik door met aandacht te luisteren, situaties inzichtelijk te maken en praktische tips te geven. Hierbij werk ik met de slingerbeweging tussen verlies en herstel, de 4 rouwtaken van Dr. J. William Worden,  verschillende methodes, gesprekken, creatieve middelen of wandelen in de natuur. Het mooie van mijn werk is dat ik steeds weer even naast jou mee mag lopen, zoekende naar wat bij jou past.

Ik dekte je zachtjes toe voor de allerlaatste keer.
En ik brak, want ik wist dit doe ik nu nooit meer.
De tijd wist te verzachten In mijn hart ben je erbij,
en toch, het blijft in mijn gedachten:
Ik had je liever bij mij….

Irene van Wesel – Kusje in de wind

Over Milanda

In mijn 57 jarig leven zijn vele voetstappen gezet, leuke ervaringen, fijne momenten maar ook traumatische gebeurtenissen. Ze kleurden mee van fel rood tot pikzwart en van helder wit tot muisgrijs. Het afscheid nemen van je kind is een bijna onmogelijke opgave. Het hoort niet in het leven maar het staat wel opeens op 28 januari 1999 voor je deur. Het erdoorheen gaan is de zwaarste beproeving ooit. Het ‘s morgens opstaan en niet weten hoe de dag door te komen kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. De jas die ik elke dag aantrok voelt opeens anders, hij knelt. Ik kijk naar de mensen in de winkel. 

Alles is nog zoals het was, behalve IK, Milanda, 36 jaar, getrouwd, 2 dochters, zwanger en moeder van een overleden zoontje. Ik wil schreeuwen, ik wil stampen maar ik krijg je er niet mee terug. In mijn buik beweegt je kleine broertje die elk moment geboren kan worden. Ik wil dit even niet, je mag van mij nog maanden in mij wonen want daar is het veilig. Ik ben blij met jou en ik heb tranen van verdriet. Binnen een paar dagen moet ik afscheid nemen van Axel en dat wil ik liever niet.  

Ons gezin rouwt, ieder op zijn eigen manier, soms dichtbij, soms op afstand. We komen ons verlies en gemis weer te boven met vallen en opstaan.

In maart 2002 slaan we een boek open dat ik liever meteen het raam uit had gegooid. De woorden kan ik me nog goed herinneren: “Meneer Janssen u heeft een bottumor in uw heup en als we niet opereren is er geen weg meer terug”. We slaan een weg in waarvan de routekaart nog onbeschreven is. We leven op moed en vertrouwen. Tussen het ziek zijn in af en toe momenten maken van herinneren zover dat mogelijk is. De lucht klaart gedeeltelijk op, we maken plannen met alle mogelijkheden die er wel nog zijn tot die ene dag waarop we weer terug belanden in een rollercoaster. Buiten schijnt de zon, in mijn hart zit angst heel veel angst om te verliezen, te missen, los te laten. Mijn gedachtes maken overuren, ik knuffel jou en de kinderen. We zijn nog even, heel even dicht bij elkaar, thuis, ons huis voor we afscheid moeten nemen van jou op 10 juli 2005.

Rouwbegeleider en Verliesconsulent

Al mijn ervaringen in het rouwlandschap hebben meegespeeld bij mijn keuze voor de opleiding tot rouwbegeleider en verliesconsulent kinderen en jongeren. Tevens nam ik deel aan symposiums en inspiratiedagen rondom verlies, rouw en hechting. Ze maakten mijn rouwpuzzel en inzichten steeds duidelijker.

Tijdens ons rouwproces hadden de kinderen verschillende leeftijden. Ik weet nog dat een van onze dochters heftig reageerde en ik me afvroeg of het bij verdriet hoorde of bij de puberteit.  Niet wist of ik boos moest worden of haar vast moest pakken en knuffelen. Ik kwam er ook achter dat ik heel anders rouwde om ons zoontje dan mijn man en dat moeilijk kon begrijpen.

In ons rouwproces tijdens de ziekte en na het overlijden van papa heb ik met ons gezin regelmatig begeleiding gezocht als het even niet zo lekker liep. Mijn kinderen hebben het er nu nog vaker over hoe fijn en helpend dat is geweest.

'Liever bij mij'

In het voorjaar van 2015 schreef ik mee aan dit bijzondere boek. Het verhaal “Vreugde en verdriet in één jasje” over ons gezin en onze Axel*. Het werd uitgegeven op wereldlichtjesdag 2015 en vertelt het verhaal van 33 ouders en paren die een kindje, soms meerdere kindjes hebben verloren tijdens of na de zwangerschap. Zij namen daarmee niet alleen afscheid van het kind(je) maar ook van alle dromen en wensen. De verhalen in dit boek zijn divers. Ze zijn er als herkenning en erkenning voor lotgenoten maar ook als handreiking voor hun omgeving en betrokken zorgverleners.

De dag van de boekpresentatie was ook tevens mijn 1e georganiseerde herdenking van Wereldlichtjesdag Stein als voorzitter samen met ons bestuur.

Vechten, vluchten of bevriezen...

Je hebt net de diagnose te horen gekregen. Wat als afscheid veel  te vroeg komt. Je gedachtes, de emoties, de goedbedoelde adviezen, de eenzaamheid, de steun en troost.

Ik beschreef een 2-tal situaties uit mijn praktijk. Rouwarbeid, ja het bestaat. Het is heel hard werken, elke dag weer. Het kost veel energie. Niemand ziet het. Jij voelt het, in je hoofd, in je lijf…

Is dit ook zo herkenbaar voor jou? Download dan mijn ebook.