Afgelopen vrijdag werd ik gebeld door Dagblad De Limburger en werkte mee aan een artikel over rouwverwerking tijdens Coronatijd. De impact is groter dan we kunnen zien. Als een achtbaan ga je erin, onverwachte bochten, loopings en ergens een einde. Hoe zichtbaar en voelbaar is deze R”au w.

Zes weken geleden werd mijn oom opgenomen op de IC. In een week tijd werd er positief getest op het Coronavirus, verslechterde de toestand en moest er een moeilijke keuze worden gemaakt over de beademing. Hij overleed op 17 maart 2020.

Er was geen bezoek of afscheid mogelijk geweest door alle maatregelen. Heel onwerkelijk en nauwelijks allemaal te bevatten. Mijn moeder was ziek, moe en kortademig. Bang dat het virus haar en pap ook had getroffen. De enige optie, binnen blijven en afwachten. De dagen tot aan de uitvaart nam ik de wensen van mijn ouders mee en bracht ze in vervulling. Het voelde goed die ochtend (in gedachten pap en mam meegenomen) bij het afscheid aanwezig te zijn als steun en troost voor mijn neven en nicht. Het laatste wat je tenslotte normaal gesproken kunt doen. Ik was blij als enige dochter dat pap en mam elkaar nog hadden in dit intense verdriet. Na het zien van de uitvaart en de foto’s van de afscheidsfotograaf hadden we diezelfde dag ’s avonds een diepgaand emotioneel gesprek op anderhalve meter afstand. Ik moest jullie zien. Dat hadden we met z’n 3tjes even nodig.

Warmte en troost.
De leegte en het gemis zal altijd blijven. Het niet fysiek afscheid kunnen nemen maakt dat je het moeilijker kunt binnen laten komen. Er blijven zeg maar puzzelstukjes ontbreken die je nooit zult vinden maar waar je op een nieuwe manier mee zult moeten omgaan.