“Bel die mevrouw maar die dat boekje toen heeft voorgelezen”.

Het gezin kwam voor het eerst in aanraking met intens verdriet toen hun kleine nichtje bij de geboorte overleed. Een tijdje later werd hun oma ongeneeslijk ziek en vroeg mama me hoe eerlijk ze naar de kinderen moest zijn of oma nog beter werd.

Dan stuurt mama me een app. Het slaapritueel gaat niet meer vanzelfsprekend, er zijn veel tranen. Of ik kan komen? We kletsen en lezen samen een boekje. Na een vraag verteld mama aan dochter hoe haar verdriet eruit ziet. Dochter kijkt haar met grote ogen aan. Dan komen er ook tranen bij mama.

Als oma na een paar maanden overlijdt kom ik weer terug in dit gezin. Het verdriet overvalt haar op school en als ze net lekker wil gaan slapen spookt het door haar hoofd en moet ze alleen maar aan oma denken die ze zo mist.

Ik nodig haar uit. Ze verteld over haar oma. We tekenen en geven er woorden aan. Oma is mijn superheld, ze kocht altijd lievelingsbroodjes en op zaterdag aten we frietjes, ze had een pruik en op naailes mutsjes gemaakt voor haar kale hoofd.

Haar ogen stralen als ze verteld en samen bedenken we een plan. Oma heeft nog mooie jurken. We gaan deze omtoveren in een hele lieve zachte omaknuffelbeer.

Wat hebben ze genoten met het hele gezin van het knippen van alle stofjes, het zelf naaien van de ogen, de neus en alle verhalen over OMA.

Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoeveel betekenis deze beer heeft gekregen. Hij gaat elke avond trouw mee naar bed om samen te dromen over alle mooie herinneringen.